Dlaczego jaszczurki zrzucają swoje ogony?
Niektóre jaszczurki potrafią zgubić ogon. Wiele osób zastanawia się, skąd bierze się mechanizm odpowiedzialny za tak nietypową reakcję organizmu. Odpowiedzią na to jest poznanie zachowań jaszczurki.
Ogon jaszczurki to wyjątkowa część ciała, w którą wyposażone są te gady. W świecie przyrody niewiele jest zwierząt posiadających ogony, znacznie przewyższające długość ich ciała. Jaszczurka, która zrzuca swój ogon, może poruszać się z kikutem. Zdarza się, że nowy ogon zupełnie nie pasuje do reszty ciała, zarówno pod względem jego budowy, jak i kolorystyki. Badacze od lat zastanawiają się, kiedy jaszczurka traci swój ogon. Może do tego dojść, gdy zostanie ona zaatakowana lub czuje się zagrożona. Wówczas odrzuca ona najdłuższą część swojego ciała, aby szybko uciec przed drapieżnikiem i tym samym uniknąć śmierci czy też ciężkich obrażeń ciała. Zjawisko to określane jest w biologii mianem autotomii. Jaszczurka w kilka sekund odrzuca ogon i ucieka w bezpieczne miejsce. Zgubiona przez nią część ciała pozostaje na ziemi, co wprawia drapieżnika w osłupienie i na chwilę rozprasza jego uwagę. To cenny czas, który jaszczurka wykorzystuje na ucieczkę. Niesamowita zdolność, w którą wyposażone są jaszczurki, nie powoduje u nich żadnych problemów ze zdrowiem. Ogon jest w stanie samodzielnie odrosnąć.
Jaszczurka tracąca ogon – fenomen w świecie zwierząt
W trakcie odrzucania ogona jaszczurka nie traci krwi, ponieważ natura wyposażyła te gady w dodatkowe zabezpieczenie. W tym wyjątkowym momencie dochodzi u jaszczurek do automatycznego zablokowania tętnicy, z której mogłaby wydobywać się krew. Dzięki temu zwierzę to w ogóle nie krwawi, pozbywając się praktycznie dwóch trzecich swojego ciała. Odrzucenie ogona pozwala uniknąć śmierci, mogącej nastąpić w wyniku pokąsania przez drapieżnika lub też jadowitego węża.
Bardzo długi ogon jaszczurki jest częścią ciała, która jako pierwsza narażona jest na silne urazy mechaniczne, związane z atakiem większego przeciwnika. Dlatego też jaszczurka unika odnoszenia ran w walce, ponieważ w starciu z silniejszym drapieżnikiem mogłaby skaleczyć swój ogon w taki sposób, że doprowadziłoby to do zakażenia całego organizmu i powolnej śmierci. Zamiast tego, znacznie lepszym rozwiązaniem jest pozbycie się ogona. Ta wystająca i bardzo długa część ciała uniemożliwia także jaszczurce szybkie poruszanie się. Samodzielnie pozbawiając się ogona, gad ten jest w stanie rozwinąć znacznie większą prędkość i zmieścić się w niewielkich otworach, dających schronienie przed atakującym ją drapieżnikiem.
Dla wielu osób ogromnym zaskoczeniem może być stosowany przez jaszczurkę mechanizm obronny. Odrzucenie ogona pozwala jej na szybkie oddalenie się od drapieżnika i uniknięcie z nim konfrontacji.
